پنج ماه پس از تسلط طالبان بر افغانستان، طالبان با چالش‌های حکومت‌داری دست و پنجه نرم می‌کنند. رهبران طالبان قول دادند که کارمندان دولتی را در پست‌های خود نگاه دارند و تنوع قومیتی را برای نقش‌های اصلی دولتی در اولویت قرار دهند، اما در عوض تمامی پست‌های مدیریتی را به سربازان و فقهای خود تقدیم کردند. سایر کارمندان دولت سابق، یا فرار و یا از بازگشت به پست‌هایشان خودداری کرده و خلا بزرگی را در این کشور متزلزل ایجاد کرده‌اند.
به گزارش مادوند، به نقل از وب‌سایت روزنامه نیویورک تایمز، مقامات طالبان برای پر کردن این کمبود نیروی انسانی، به سراغ پاکستان رفته‌اند، کشوری که سال‌ها رسما وجود هزاران سرباز سابق طالبان را که بی سر و صدا در داخل مرزهایش زندگی کردند، انکار کرد؛ اما اکنون طالبان به سراغ این سربازان قدیمی خود رفته‌اند تا آن‌ها را از پاکستان به افغانستان بازگردانده و کمبود نیروی خود را جبران کند.
هنوز مشخص نیست که چه تعداد از نیروهای سابق طالبان که در پاکستان زندگی می‌کردند به کابل بازگردانده شده‌اند اما تا به همین جای کار، چندین منصب بالامرتبه به تصدی این یاران سابق طالبان در آمده است، از جمله ریاست پلیس راهنمایی و رانندگی پایتخت این کشور که در اختیار یکی از این افراد با نام “خیال محمد غیور” قرار گرفته است.
او از این اتفاق ابراز خوشحالی کرده و گفت: از بازگشت به افغانستان رها و آزاد شده هیجان‌زده هستم.
ارسلا خروتی که سابقا به عنوان هماهنگ‌کننده امور مهاجران در کمپ‌های پناهجویان در پاکستان فعالیت می‌کرد، امروز متصدی معاونت وزارت پناهجویان افغانستان است. مولوی سعیدالله، واعظ مسجدی در یک محله فقیرنشین کراچی در پاکستان، امروز به پست سابق خود در سال ۲۰۰۱ بازگشته و یک قاضی منطقه‌ای در استان پکتیکا در شرق افغانستان است.
اما این استخدامی‌های جدید به یک بحران فزاینده پا می‌گذارند؛ گرسنگی بیداد می‌کند. بسیاری از معلمان و سایر کارمندان بخش دولتی ماه‌هاست حقوق نگرفته‌اند. میلیون‌ها دلار کمکی که به کمک دولت قبلی آمده بود، قطع شده، میلیاردها دارایی دولتی مسدود شده و تحریم‌های اقتصادی تقریبا منجر به فروپاشی سیستم بانکی این کشور شده است.
نورخان، حسابداری افغانستانی که در ماه سپتامبر و به امید رسیدن به اروپا، کابل را به مقصد اسلام‌آباد ترک کرد، می‌گوید: مدیریت کردن یک شورش با مدیریت یک کشور متفاوت است.
طالبان در حکومت پیشین خود بر افغانستان که در سال ۲۰۰۱ به پایان رسید نیز با مشکل مشابهی مواجه بود، اما این بار حتی برخی از کارکنان مناصب غیرنظامی نیز از کار سرباز می‌زنند. برخی از آنان عدم دریافت حقوق را دلیل ترک مناصب خود عنوان کرده و برخی دیگر می‌گویند نمی‌خواهند درخواست پناهندگی‌شان در اروپا و آمریکا که در دست بررسی است، به دلیل کار کردن برای طالبان، دچار مشکل شود.
انتهای پیام
ثبت دیدگاه