«مارش ایرانی» با اجرای ارکستر سمفونیک تهران سه‌شنبه و چهارشنبه این هفته روی صحنه می‌رود. خبرنگار ایسنا در میانه یکی از تمرین‌ها، با مازیار یونسی رهبر میهمان این ارکستر به گفت‌وگو نشست و دوربین، بخش‌هایی از این تمرین‌ها را به تصویر کشید.
تالار وحدت این روزها میزبان نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران است که قرار است با رویکرد استفاده از تجارب رهبران میهمان در تازه‌ترین اجرای خود شامگاه سه‌شنبه ۱۵ و چهارشنبه ۱۶ آبان‌ماه به رهبری مازیار یونسی روی صحنه می‌رود. این اجرا «مارش ایرانی» نام دارد و قرار است در آن آثاری از یوهان اشتراووس، فلیکس مندلسون، پیوتر ایلیچ چایکوفسکی، ژان ژاکوب اُفنباخ و همچنین حسین علیزاده اجرا شود.
ارکستر سمفونیک تهران که شهریورماه گذشته به مدت سه شب با رهبری آرش گوران در تالار وحدت روی صحنه رفت و اجرای قابل توجهی را هم ارائه داد، حالا قرار است با رهبری مازیار یونسی ایده‌های جدیدی را بارور کند و ارکستر باز هم نفسی تازه کند.
مازیار یونسی که به تازگی ارکستر «آیسو» را روی صحنه تالار وحدت رهبری کرده بود، حالا چوب رهبری ارکستر سمفونیک تهران را به دست می‌گیرد و اعضای این ارکستر بار دیگر فرصت این را دارند را با رهبری دیگر تجربه‌آزمایی کنند.
روایت خبرنگار ایسنا از پشت صحنه تمرین ارکستر سمفونیک تهران
در میانه تمرین ارکستر، وارد تالار رودکی شدیم. به نظر می‌رسید که اعضای ارکستر در حال استراحتی کوتاه هستند. هر کدام از آنها در نقطه‌ای از سالن به سر می‌بردند؛ برخی در حال صحبت با یکدیگر و برخی هم ساز به دست در حال نواختن چند نت ثابت برای تمرین بودند.
رفته‌رفته به تعداد افرادی که ساز خود را به دست گرفته و به صورت انفرادی به تمرین پرداختند اضافه شد و از جایی به بعد صداها و آواهای مختلف در هم تنیده و گم می‌شد.
اعضای ارکستر به خواست رهبر سر جای خود نشسته و همچنان برخی از آنها نت‌هایی را به صورت انفرادی می‌نواختند. پس از اینکه باگت رهبری در خلا به حرکت درآمد، تمامی اعضا سکوت اختیار کرده و با حرکت بعدی مازیار یونسی، نواختن را آغاز کردند.
بخشی از یک قطعه نواخته شد و در همین زمان رهبر ارکستر ایراداتی را که در کار وجود داشت به اعضا گوشزد کرد و همان بخش دوباره و دوباره و دوباره نواخته شد.
گاه افراد به صورت مشخص خطاب قرار داده می‌شدند و از آنها خواسته می‌شد برای پیدا شدن ایراد، به صورت انفرادی بنوازند. پس از تکرارهای متمادی، در نهایت تمامی نوازندگان باری دیگر در کنار هم نواختن را از سر می‌گرفتند.
به قطعه پایکوبی از «حسین علیزاده» رسیدیم و در همین زمان فضا پر شد از آوای موسیقی ایرانی و دوباره همان روند تکرار، تکرار و تکرار را شاهدش بودیم.
رهبر ارکستر همواره در هر بخش به نواختن افراد دقت می‌کرد و نکات مختلفی را به آنها گوشزد می‌کرد. آنقدر یک بخش تکرار می‌شد تا در نهایت به آن صدا دهی درست برسند.
کلیه این اقدامات تلاشی بود برای انجام یک کار گروهی به درست‌ترین نحو؛ درحقیقت تلاشی بود برای همنوازی…
انتهای پیام
ثبت دیدگاه