مراسم رونمایی و معرفی کتابِ «مثنوی منّ و سلوی (سخنِ عالی)» سرودۀ میرزا محمد نورالدین نعمت خان عالی شیرازی (سدۀ یازدهم و دوازدهم) برگزار می‌شود.
به گزارش ایسنا، صد و هفتاد و هشتمین نشست مؤسسۀ پژوهشی میراث مکتوب با همکاری مرکز فرهنگی سوامی ویوکانندا، سفارت هند به رونمایی و معرفی کتاب یادشده اختصاص دارد که چهارشنبه، ۲۳ آبان‌ماه از ساعت ۱۵ تا ۱۷ در مرکز فرهنگی هند به نشانی خیابان بهشتی، خیابان میرعماد، فرعی ۱۱، پلاک ۷ برپا خواهد شد. البته این نشست در صفحه‌های مجازی میراث مکتوب برای علاقه‌مندان به صورت آنلاین پخش خواهد شد.
احمد خاتمی، محمد صدر، آذرمیدخت صفوی (هند، دانشگاه علیگر) به صورت برخط، حسن عباس (هند، دانشگاه بنارس) به صورت برخط، عبدالرضا موسوی طبری و مجید محسنی وادقانی (مصحح اثر) سخنرانان این مراسم هستند.
در معرفی کتاب «مثنوی منّ و سلوی» سرودۀ میرزامحمد نورالدین نعمت‌خان مشهور به عالی شیرازی (سدۀ یازده و دوازده) به تصحیح مجید محسنی وادقانی در میراث مکتوب منتشر شده می‌خوانیم: نعمت‌خان عالی شیرازی، نویسنده، شاعر و طبیب شیعی ایرانی در هند زاده شد. وی منشی دربار شاه‌جهان و اورنگ‌زیب و بهادرشاه و از مقربین پادشاهان مقتدر گورکانی بود.
عالی شیرازی آثار متعددی از نظم و نثر از خود برجای نهاده است که «منّ و سلوی» یا سخن عالی یکی از آنهاست.
این اثر در قالب مثنوی و به تقلید از مثنوی معنوی مولانا جلال‌الدین در حدود ۴۲۵۰ بیت سروده شده است. آنچه مثنوی سخن عالی را از دیگر گونه‌های ادبی مشابه ممتاز می‌سازد، طرح مباحث و بسامد کاربرد واژگان و اصطلاحات طب سنتی رایج در عصر اوست. این موضوع احتمالاً به دلیل این بوده که پدر و عمو و عموزادگان از پزشکان مشهور شیراز بوده که به هند مهاجرت و در دربار تقرب جسته‌اند و این حرفه به او نیز منتقل شده است و البته عالی در کنار کار طبابت شعر هم می‌گفته و به همین سبب حکیم تخلص می‌کرده است. او شاگرد ملاشفیعای یزدی بود که او را ارسطوی زمان خطاب می‌کند و با مشورت ملاشفیعا به دلیل نارضایتی از شغل طبابت و علاقه به شاعری تخلص «عالی» را برمی‌گزیند. او در اغلب جنگ‌ها حضور و به وقایع‌نگاری مأمور بوده است. عالی در این کتاب نثری شیوا و منشیانه دارد و در جایی از اینکه وقتش به جای خلق آثار فاخر به قتال و قلعه‌گیری و دود و باروت و… گذشته گلایه می‌کند: «همچون سلمان ساوجی وقت خیال سخن در خم روغن نفط به سر برده، زره پوشیده و کمر بسته، نیِ تیر و قلم نایب مناب یگدیگر می‌شدند و … »
عالی شیرازی در چند جا محبت خود به خاندان پیامبر اعظم (ص) را ابراز می‌دارد و به مناسبتی حدیث ثقلین را به نظم شرح می‌دهد:
«مصطفی فرمود با امت خطاب / عترت خود می‌گذارم با کتاب»
با این‌حال به عقاید اهل سنت احترام می‌گذارد و از سه خلیفۀ دیگر به نیکی یاد می‌کند و درک درستی از همزیستی مسالمت‌آمیز با اهل سنت را نشان می‌دهد.
در این اثر حکایات و مطایبات فراوان و گاه همراه با اصطلاحات طبی، دردها و درمان‌ها و… به‌کار رفته که لذت خواندن را دوچندان می‌کند.
انتهای پیام
ثبت دیدگاه